Bai, bada posible

2008-02-01
 
 
Behin baino gehiagotan errepikatzen nion esaldi hura neure buruari: Bai, bada posible.
Hamazazpi urte nituela nire bizitzan oso garrantzitsua izan den erabakia hartu nuen, eta nire kabuz hartu nuela aitortu nahi dut harro-harro. Euskaltegira joango naiz. Hori izan zen Bilboko Santutxu auzoko mutiko haren erabakia. Amaren aldetik familia euskalduna nuen; Erandio Beheko euskaldunak ziren aitite Julio eta amama Aurora. Aitite, gabarraria bera, Nerbioi ibaian gabarraz gora eta behera aritzen zen egunero, gero, txo moduan itsasoratu zen garai hartako merkanteetan munduari bira emateko, azkenean, buzo lana harentzat ogibide bihurtu zen arte.
Ogibide hark nire amatxu Auroritaren familia hemendik hara eta handik hona eraman zuen, eta urte asko eman zituzten Andaluzian zein Galizian. Amamak guztiz galdu zuen haren bizkaiera preziatua. Aititek, aldiz, ez zuen galdu, lanean, euskaldun bat ondoan izan zuelako beti. Buzoa zela eta, aitite Juliok konfiantzazko lankidea behar zuen urgainean zegoen itsasontzian, arnasa hartzeko kablea luzatzeko. Eta horretarako, Erandioko koadrilako Nemesio modukorik ez zegoen. Biak munduan zehar beharrean, eta beti etxeko hizkuntzaz, beti euskaraz. Hala ere, nire amak ez zuen euskararik ikasi. Hitz batzuk, esaldi batzuk, baina ez zuen euskaraz egiten, eta gaur egun ere, ez du egiten. Hori bai, gurasoen hizkuntzari errespetua eta maitasuna ez zien inoiz galdu. Frankoren diktadura, Euskal Herritik urrun zeuden eskola haietako hezkuntza ereduak…
Nire aitak, gipuzkoar eta galiziar bikote baten semeak ere, euskaraz batere ez. Baina galiziar kulturaren eta euskal kulturaren zale amorratua da. Eta ni, hizkuntzekiko errespetu eta maitasun giro horretan hazi nintzen.  Errespetua,  maitasuna... Baina euskaldunon hizkuntza ez nuen ezagutzen eta niretzat gakoa den leloa leku guztietan ikusten nuen: "Euskara da euskaldun egiten gaituena".
“Europako herri zaharrenaren berba ez da nire erruagatik galduko”,  pentsatzen nuen. Institutuan bi ordu ematen zizkiguten astero euskara ikasteko, baina ez zen nahikoa hain erdalduna zen ingurunean. Gehiago behar nuen eta Karmelo Gau Eskolara joan nintzen matrikula egitera. Ondo ikasi nahi nuen eta zertxobait banekien ere, lehen urratsean eman nuen izena. Institutuko klaseetatik irten, eta euskaltegiko klaseetara. Hamazazpi urte nituen.
Ez zen erraza. "Egunero klasera joan ta kolegak kalean..." kantatzen zuen Hertzainak taldeko Garik Drogak AEKn izeneko abestian. Baina ikasi nahi nuen. “Euskaltegian ere jende jatorra dago, geroago betirako lagunak izaten direnak”, pentsatzen nuen.  Denok batera ikasten genuen eta mintzapraktikan, ezinbestekoa genuen euskaltxikiteoa, ikasitakoa esateko lotsa kentzeko.
Apurka-apurka, milioi bat erdarakada esan ondoren, lehen esaldia, lehen hitzaldia, egin nituen euskaraz. Kristoren ilusioa, kristorena. Bigarren, hirugarren, zazpigarren urratsa... EGA. EGA prestatzeko ikastaroraino iritsi...
Eta ia-ia konturatu barik erdaratik euskarara eta euskaratik erdarara pasa automatikoki. Euskaraz pentsatzeko gai ere banintzen. Baita euskaraz amets egiteko gai ere.
Arrazoi nuen neure buruari behin eta berriro errepikatzen nionean: Bai, bada posible.